Role poetyckie i liryczne, dramatyczne i tragiczne, charakterystyczne i komediowe miały jeden rys powtarzalny, choć zawsze odmienny – postać stworzona na scenie przez Annę Lutosławską była postacią pełną, całą osobowością i zawsze w tej całości i pełni zaciekawiającą – intrygującą wyglądem postaci, jej zachowaniem, sposobem mówienia, gestem i ruchem, relacjami z otoczeniem – sceniczną osobnością. Tak, to dobre słowo – osobność, indywidualność, niepowtarzalność. Były rezultatem talentu, przenikliwej inteligencji, wielkiej wrażliwości, poetyckiego słuchu. Ale także ogromnej pracowitości i mistrzowskiego opanowania rzemiosła – barwy głosu, dykcji, melodii wypowiadanego słowa, wyrazistego gestu, umiejętności noszenia kostiumu, sztuki słuchana partnera i zaczarowania widza wewnętrznym życiem postaci teatralnej.