Czas pandemii COVID-19 stał się dla nas wszystkich dojmującym doświadczeniem indywidualnym, osobistym, ale też społecznym czy kulturowym. Jak jednak zazwyczaj bywa, człowiek oswaja rzeczywistość, dystansując się od negatywnych jej aspektów i czynników. Jednym z najczęściej wykorzystywanych sposobów na to jest waloryzowanie humorystycznego stosunku do świata, co odciąża – przynajmniej częściowo – problem i pozwala odnaleźć się w nowej, na wskroś trudnej sytuacji. Jak przekonują Autorki, humor, jako zjawisko wieloaspektowe, niezwykle złożone i nośne, znajduje manifestacje w różnych sferach pandemicznej komunikacji, właściwie zawłaszczonej przez Internet, a tym samym zglobalizowanej, zuniwersalizowanej i egalitarnej. Cechy te powodują, że powstaje swoista, motywowana poważną wszak sytuacją, kultura śmiechu poddana określonym prawom i tendencjom odwołującym się do rozmaitych obszarów życia. Co warte odnotowania, w badaniach wykorzystano niezwykle bogaty materiał ilustracyjny, i to nie tylko polskojęzyczny, co czyni książkę dziełem o charakterze uniwersalnym, wykraczającym daleko poza granice jednej kultury czy języka. […]

Rozważania podjęte w monografii zostały oparte na niezwykle bogatej i wieloaspektowej literaturze przedmiotu. Autorki przywołują między innymi prace z zakresu językoznawstwa, nauk o kulturze, socjologii, psychologii, co czyni ich książkę opracowaniem na wskroś nowoczesnym, bo inter-, a nawet transdyscyplinarnym. […]

Monografia, dzięki wykorzystaniu różnych instrumentów badawczych, osadzeniu w kontekście metodologicznym wielu dziedzin i dyscyplin wiedzy, stanowi przykład opracowania niezwykle aktualnego oraz ważkiego poznawczo, co gwarantuje jej – poza naukowym – także sukces czytelniczy.

 

Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Artura Rejtera